DE KRACHT VAN SAMEN SPELEN – ZELFS ZONDER WOORDEN

Als ouder is er weinig zo waardevol als de band met je kind. Die band groeit, verandert en krijgt telkens een nieuwe vorm naarmate je kind ouder wordt. In mijn werk als coach heb ik talloze ouder-kindrelaties van dichtbij mogen zien. Eén ding valt me telkens op: het zijn niet de woorden, maar de blikken, gebaren en stiltes die vaak het meest zeggen.

Kinderen hebben hun eigen taal. Ze vertellen ons van alles via hun houding, gezichtsuitdrukking of gedrag — zonder één woord te zeggen. Als ouder is het belangrijk dat we leren kijken. Echt kijken. Want juist in die non-verbale signalen schuilt vaak wat ze niet onder woorden kunnen brengen. Als je dat leert herkennen, ontstaat er iets bijzonders: je kind voelt zich gezien.

Tegelijk zie ik hoe kinderen vandaag de dag onder enorme druk staan. Alles moet goed gaan: op school, in de sport, in hun gedrag. Maar moet dat echt allemaal perfect? Kunnen we ze niet gewoon weer kind laten zijn? Spelen, proberen, fouten maken — zonder angst om te falen?

Ik geloof in een omgeving waarin kinderen mogen ontdekken, leren en groeien. Waar ruimte is voor imperfectie, voor nieuwsgierigheid, en voor plezier. Want daar bloeit een kind echt van op.

Een van de mooiste manieren om de band met je kind te versterken, is door samen iets te doen waar jullie allebei in opgaan. Voor mij en mijn kinderen was dat Minecraft. Geen prestatiedruk, geen cijfers — alleen een wereld waarin we konden bouwen, ontdekken en lachen.

Ik herinner me nog goed hoe we samen speelden in survival mode. Terwijl ik worstelde om hout en kolen te verzamelen, waren zij al kastelen aan het bouwen en grotten aan het verkennen. Het liet me zien hoe vindingrijk en zelfstandig ze eigenlijk zijn — als je ze de ruimte geeft.

Wat me nog het meest raakte tijdens het gamen, was hoe we op een gegeven moment zonder woorden begrepen wat de ander nodig had. Een korte blik, een gebaar met de muis, een beweging in het spel — het was genoeg. Die stille samenwerking voelde als pure verbondenheid. En het leerde me opnieuw hoe sterk non-verbale communicatie kan zijn tussen ouder en kind.

Dus: laat af en toe de prestatiedruk los. Laat de behoefte om alles te sturen even varen. Stap samen een andere wereld in. Misschien wel die van Minecraft, misschien een andere. Maar kies voor het samenzijn, voor het ontdekken, voor het bouwen — niet alleen in pixels, maar in vertrouwen en verbinding.

De mooiste herinneringen ontstaan vaak niet op het schoolplein of tijdens een rapportbespreking, maar op onverwachte plekken. In een spel. Aan de keukentafel. Of gewoon in stilte, samen.