COACHING
Nils als coach
Sinds 2022 werk ik als coach. Officieel gecertificeerd bij NOBCO en STiR, maar daar begint het pas. Wat ik doe laat zich namelijk niet vangen in keurmerken. Ik werk met gezinnen, met jongeren, met ouders die hun kind niet meer bereiken of juist met kinderen die hun ouders kwijt dreigen te raken. Ik werk met mensen die voelen dat er iets schuurt, maar nog niet weten waar. En ja, ik ben speels. En ja, ik confronteer. Soms raak ik precies die plek waarvan je dacht dat je 'm goed verstopt had. Niet om je uit balans te brengen maar om je te helpen herinneren wie je werkelijk bent.
Ik geloof niet in de heilige ernst van hulpverlening. Ik geloof in lachen terwijl je valt, en leren terwijl je speelt. In een goeie grap die meer losmaakt dan een uur praten. In een onverwachte vraag die je hele denken op z’n kop zet. Ik geloof in de kracht van ongemak — maar dan wel met zachte ogen en een open hart. Want als je jezelf echt wil leren kennen, moet je bereid zijn om af en toe jezelf uit te lachen. Of om samen even stil te worden, omdat er geen woorden nodig zijn.
Mijn aanpak is niet voor iedereen. Ik ga met je mee naar plekken waar je misschien liever niet komt. En ik blijf daar, ook als het spannend wordt. Want groei begint vaak op het punt waar je denkt: laat maar zitten. Precies daar moedig ik je aan. Niet met een schouderklopje op afstand, maar met twee voeten naast je in de modder. Ik stel vragen. Soms irritante. Soms liefdevolle. Soms beide tegelijk. En ik blijf je zien op momenten dat jij jezelf even niet meer ziet.
Coaching is voor mij geen methode. Het is een ontmoeting. Tussen jou en jezelf. Tussen ouder en kind. Tussen wie je was en wie je zou kunnen zijn. En in die ontmoeting is ruimte voor alles: voor tranen, voor stilte, voor spel, voor boosheid en voor verwondering. Niks hoeft meteen opgelost. Alles mag er eerst gewoon zijn.
Als coach werk ik met verhalen. Jouw verhaal. Het verhaal van je gezin. De verhalen die je al jaren met je meedraagt, die je beschermen én beperken. Samen onderzoeken we welke van die verhalen nog kloppen. Welke je mag herschrijven. En welke je misschien voor het eerst hardop durft te vertellen.
Ik hou niet van strakke formats. Liever stem ik af. Op jou. Op wat er speelt. En op wat er nodig is, zelfs als dat iets anders is dan je dacht te komen halen.
Dus als je klaar bent om echt te kijken. Naar jezelf, naar je kind, naar jullie dynamiek. Als je niet bang bent voor een beetje schurende eerlijkheid, en openstaat voor spel, voor stilte en voor verandering, dan nodig ik je uit.
Niet omdat ik de antwoorden heb. Maar omdat ik weet hoe waardevol het is als iemand met je meeloopt terwijl jij ze zelf ontdekt.