1. Home
>
2. Waarom ik doe wat ik doe

Het is een zonnige ochtend. Ik zit aan mijn bureau, koffie in de hand, en mijn gedachten dwalen af. Naar hoe ik hier ben gekomen. Wat me drijft. Wat me elke dag weer in beweging zet. Het antwoord is simpel: jongeren en gezinnen. Ze zijn de kern van mijn werk, de reden waarom ik coach ben geworden. En vandaag neem ik je graag even mee in dat verhaal.

We leven in een wereld die steeds sneller draait. De druk om te presteren is hoog, de verwachtingen torenhoog. En juist jongeren voelen dat vaak als eerste. De afgelopen jaren – met alles wat corona met zich meebracht – waren voor velen zwaar. School dicht, vrienden op afstand, kansen die zomaar verdwenen. Dat laat sporen na.

Als ik met jongeren werk, zie ik niet alleen de worsteling. Ik zie ook hun kracht. Hun veerkracht. Soms hebben ze alleen iemand nodig die écht naar ze luistert. Die naast ze gaat staan. Die zegt: je hoeft het niet alleen te doen. Dat is de plek waar ik wil zijn.

Mijn keuze om gezinscoach te worden komt ook voort uit iets anders: frustratie. Omdat ik zie hoe moeilijk het soms is om hulp te krijgen. Wachtlijsten die eindeloos lijken. Gesprekken waarin jongeren zich niet gehoord voelen. Of ouders die van het kastje naar de muur gestuurd worden. En ondertussen tikt de tijd door.

Daarom werk ik anders. Geen drempels. Geen onnodige formaliteiten. Ik kijk wat iemand nodig heeft, en hoe ik daar op aan kan sluiten. En ja, ook financieel probeer ik dat eerlijk te houden. Iedereen moet toegang kunnen hebben tot steun — ongeacht het budget.

Wat me raakt, elke keer weer, is wat er gebeurt als er verbinding ontstaat. Als gezinnen elkaar weer leren begrijpen. Als ouders en kinderen weer met open oren luisteren. Dat is geen quick fix. Maar het is wél mogelijk. En het is prachtig om daar onderdeel van te mogen zijn.

En dan de jongeren. Met hun ideeën, hun energie, hun scherpe vragen en grote dromen. Soms zijn ze hun richting kwijt. Soms hun zelfvertrouwen. En dan is het mijn taak om naast hen te lopen. Niet om te vertellen wat ze moeten doen, maar om te helpen ontdekken wat er al in hen zit. Wat ze kunnen. Waar ze voor mogen gaan staan.

Als vader van drie weet ik hoe kwetsbaar het kan voelen – aan beide kanten. Kind en ouder. Hoe je soms het gevoel hebt te zoeken zonder kompas. Maar ik geloof dat er altijd een weg is. En dat we die samen kunnen vinden.

In een samenleving vol cijfers en prestaties wil ik ruimte maken voor wat er vanbinnen leeft. Voor emoties, groei, struikelen en weer opstaan. Voor échte aandacht. Daar ligt voor mij de kern van coaching.

Dus waarom werk ik met jongeren en gezinnen? Omdat ik geloof in groei. In de kracht van oprechte verbinding. In het idee dat niemand het alleen hoeft te doen. En dat het soms begint met één iemand die zegt: “Ik zie je. Laten we samen een stap zetten.”

Ik ben Nils Vermeire. En als je op zoek bent naar iemand die naast je loopt, die luistert en meedenkt — dan ben ik er. Niet met pasklare antwoorden, maar wel met aandacht, vertrouwen en richting. Zodat jij, of jullie samen, weer vooruit kunt. Richting wie je echt bent.